Ben gidemedim,
ve sen,
bana uzakken bile yoruyorken beni,
sana yakınken kaç kez bıçaklarsın acaba ?
bedenimi kaç taş arasına sıkıştırırsın ?
yada,
ölene kadar beklermisin başımda ?
bu benim eserim diye övünürmüsün ardımdan?
Gözden kaçmayacak kadar hazin bir gidiş çizmiştim buruşturduğum o kırık beyaz renkli kağıda.
amacım;
gitmekti,kendimden caymama sebep
bitmekti,senden kopmama neden
ve unutmaktı,sabaha kadar yaptığım ezberi bir çırpıda.
düştüm kendi ardıma.kendi üstüme kapattım kapıları ve çıktım bedenimden dışarı.
gün yüzü görmemiş bir sezgindim bu saatten sonra.
esrarlı bir hava vardı gidişimde
sabaha karşı bir ayaz vardı üstümde
üşümüyordum ama
garipti yalnızlık hissi
gitmelerin o yalnızlığı varya işte o yolun karşı tarafından içini acıtan bir sessiz gibi gelir ya
baksanda aşk-ı belayı göremezsin ya
durup dururken içinden birşey geçer ya
yinede susarsın o an
bildiklerinin ölüsünün arkasından bir kalabalık yola çıkmıştır sanki,
artık kalbinin pompaladığı o kan,damarlarından otopsi yapılsa bile su yüzüne çıkmıyacak o duygu
geçip gitmiştir
en dibe
çözelti şeklinde çökmüştür
hemde sereltilmeden..
ve yanından kurşuni renkte bir kurşun geçmiştir
yaşın üçte birine düşmüştür o an
bedenin yaşlı olsada,ruhun geçmiş zamandır
içindeki çocukla aynı boydadır
avutmak istersin kendini
elini tutmamasallarımın sonu kayıp hep benim,
o yüzden
şimdi yolun yarısındayken ben
ya sen gel eksiğini kaldığı yerden tamamla yada ben gelip kalanımı parçalanmadan alayım...
k istersin
ama havada asılı kalır parmakların
yada başını yaslamak istersin
en son çare annenden bir masal duymak istersin
ama bilirsinki
bir masal hüzne karışık biterse,bir diğeri başlar peşin sıra...
Konu: Aşk-ı Bela 
C.tesi Ara. 12, 2009 10:52 am